To jest ten napis. To jest zdjęcie tego napisu | Ko–lekcja wyborów

Przejdź do treści

Paweł Kwiek

To jest ten napis. To jest zdjęcie tego napisu

1973
fotografia; 19x16,5 cm

To jest ten napis. To jest zdjęcie tego napisu jest zaliczaną do neoawangardowego etapu twórczości Pawła Kwieka pracą konceptualną; składa się z dwóch fotografii. Na pierwszej widać zdanie to jest ten napis, zatem fotografia kieruje uwagę jedynie na treść zdania, pomijając medium, w jakim jest ono prezentowane. Na drugiej fotografii widać zdanie to jest zdjęcie tego napisu, co wskazuje na medium fotografii, z jakim mamy tu do czynienia. Informacje zawarte w tych zdaniach zasadniczo zmieniają nasz ogląd sytuacji. Choć w obydwu wypadkach są to fotografie, tylko w drugim zwracamy na to uwagę, mimowolnie traktując pierwsze zdanie jako komunikat jedynie tekstowy. Praca ta w laboratoryjny niemal sposób pokazuje, że nie zawsze, oglądając fotografię, mamy poczucie, że właśnie z tym medium obcujemy. Często fotografię traktujemy tak, jakby była przedstawioną na niej rzeczywistością. 

Praca ta jest elementem konceptualnych (pojęciowych) rozważań sztuki na temat mediów, jakimi się posługuje. Dotyczy też pytania, na ile dzieło sztuki (lub jego jakiś składnik) jest autonomiczne, a w jakim stopniu wchodzi w relacje z otaczającym je światem. Gdyby zdania powyższe funkcjonowały osobno, pierwsze traktowalibyśmy jako autonomiczne, drugie odwoływałoby się do czegoś poza nim samym. Zdania w zestawieniu uzupełniają się i pozostają w relacji ze sobą, drugie zdanie staje się uzupełnieniem pierwszego. Ten rodzaj neoawangardowej sztuki ma zdecydowanie charakter poznawczy, nie zajmuje się kwestiami estetyki.

Paweł Kwiek jest autorem filmów, fotografii, obrazów i akcji artystycznych. W 1973 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Filmową, Telewizyjną i Teatralną w Łodzi. Wykładał na ASP w Warszawie i w PWSFTviT, gdzie był też współtwórcą Warsztatu Formy Filmowej, grupy twórczej badającej możliwości i specyfikę medium filmowego, fotograficznego i telewizyjnego. Jego twórczość w latach 70. XX wieku należy do najwybitniejszych osiągnięć nurtu polskiej neoawangardy. W latach 80. przeżył zwrot duchowy, który sam określa jako nawrócenie i od tego czasu swoją sztukę nazywa sakralną awangardą.