Trawa, tylko trawa | Ko–lekcja wyborów

Wiele prac Krzysztofa Bednarskiego dotyczy historii, zarówno osobistej, jak i zbiorowej. Instalacja Trawa, tylko trawa odnosi się do pamięci o ludziach, którzy zesłani zostali do sowieckich łagrów. Trawa, tylko trawa to 12 skrzyń z surowego drewna wypełnionych torfem, w których artysta zasadził łodygi z pociętego drutu kolczastego pokrytego zielonym plastikiem. Za daleka wyglądają jak naturalnie rosnąca wysoka trawa. Torf oświetlany nisko zawieszonymi nad „trawą” lampami sprawia, że jednym ze składników pracy staje się również dosyć posępna woń, jakby naturalny zapach mokrej ziemi. Świecące cały czas lampy to także znaki uporczywego nadzoru, przed którym nie sposób było się ukryć.  Na niektórych kolcach drutu artysta umieścił czerwone kulki, które przypominają owoce jakiejś rośliny, przywołują również obraz zastygłych na trawie kropli krwi. 

W radzieckich gułagach przebywało około półtora miliona Polaków i ludności polskiego pochodzenia, wielu z osadzonych w nich nigdy nie wróciło. Cierpieli tam i ginęli ludzie różnych narodowości. Praca ta upamiętnia ich dramaty, po których nie zostało wiele materialnych śladów,  jest właściwie rodzajem pomnika ofiar totalitaryzmu, formą symbolicznej ich mogiły.