Hanna Łuczak
90 x 90 twarzy księżyca
Praca Hanny Łuczak 90 x 90 twarzy księżyca składa się z 90 czarno-białych rysunków tej samej wielkości (format trochę większy od A4), wykonanych na światłoczułym papierze i oprawionych w ramki, oraz stalowej rynny. Rysunki przedstawiające fragmenty nocnego nieba z widoczną na nim, każdorazowo inaczej uchwyconą tarczą księżyca, są nośnikami poetyckich treści i skojarzeń. Kreska prowadzona jest swobodnie, artystka używa różnych technik rysunkowych, takich jak cieniowanie, lawowanie, ostry kontur itp. Praca odsyła do przestrzeni swobodnych skojarzeń i intuicji, akcentując fenomen zmienności i transformacji, kojarzony z księżycem. Ta zmienność wpisana jest też w technikę pracy: rysunek na papierze światłoczułym cały czas pracuje, zmieniając subtelnie przedstawione twarze księżyca. Instalacja prezentowana jest w formie tapety gęsto rozmieszczonych na ścianie rysunków, którym towarzyszy ustawiona wzdłuż ściany na podłodze rynna z wodą. Na wodzie tworzą się odbicia zagadkowego srebrnego globu, który nie podlega ziemskim miarom i systemom.
Hanna Łuczak (ur. 1959) jest artystką intermedialną, zajmuje się instalacją, rzeźbą, malarstwem i rysunkiem. Jej sztuka wyrosła na gruncie refleksji konceptualnej; już na studiach wykazywała analityczne podejście do malarskiego medium. W 1982 roku podjęła próbę odpowiedzi na pytanie, czym jest obraz jako przedmiot. Refleksja dotyczyła kwestii, w jakim momencie możemy mówić o płótnie jako obrazie, kiedy przestaje być ono przedmiotem, a staje się faktem artystycznym. Jednocześnie w latach 1981—1984 Hanna Łuczak w cyklu Malarstwo badała możliwości malarskiego języka. Wypracowała wówczas formułę warstwowego obrazu, obrazów malowanych jeden na drugim. Artystka pokrywała powierzchnię płótna dowolną ilością warstw farby, zakrywając, unicestwiając każdy poprzedni obraz następnym.
Obrazom Hanny Łuczak od początku towarzyszył rysunek, który był dla niej równie ważnym sposobem artystycznej wypowiedzi. Początkowo zapisywała w formie rysunków kolejne obrazy warstwowe i zaszyfrowane w nich wyobrażenia, ujawniała na nich to, co zakrywały kolejne warstwy farby. Rysunki były rodzajem rekonstrukcji prawdziwej bądź fikcyjnej historii obrazów, a także ich dopełnieniem. Później rysunek znalazł się w centrum twórczej wyobraźni artystki, chociaż wyraźnie podkreśla ona płynność i umowność granic między dyscyplinami twórczymi. Rysunek stał się w twórczości Łuczak autonomiczną techniką, nieograniczoną rozmiarem arkusza papieru – powstawały prace o rozbudowanej strukturze konceptualnej narracji, rozgrywającej się w przestrzeni traktowanej po rzeźbiarsku. Rysunki ograniczone ramą i rysunki monumentalne, powstające bezpośrednio na ścianach, uwikłane były w relacje z umieszczonymi w galerii przedmiotami, tworząc spójne, wielopłaszczyznowe kompozycje.