Five short videos | Ko–lekcja wyborów

Agnieszka Polska najczęściej wykorzystuje w swoich pracach fotografie, animację, wideo i technikę kolażu. Interesuje ją natura mechanizmu pamięci, który przez swoją niedoskonałość bliski jest kreacji. Filmy animowane artystki bazują na idei ożywienia materiałów archiwalnych, takich jak np. stare fotografie. Materiałem źródłowym są często przedwojenne gazety, książki, czarno-białe zdjęcia z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, w tym dokumentacja dzieł sztuki. Ta zapożyczona estetyka decyduje o atmosferze jej prac, jakby zakorzenionej w nieco wyidealizowanych wizjach przeszłości. Artystka pokazuje, jak nieporozumienia wynikające z odczytywania tego, co zostało zarchiwizowane i tym samym pozbawione oryginalnego kontekstu, prowadzą do powstania nowych jakości. Jej strategia przypomina pracę archiwisty o krytycznym zacięciu – mniej interesuje ją to, co faktycznie zostało zarchiwizowane, a znacznie bardziej rzeczy, które nie znalazły się w archiwum. Dzięki temu jej prace balansują na granicy rzeczywistości i fikcji, a widz pozostaje w stanie niepewności co do statusu prezentowanego materiału: nie zawsze jest w stanie rozstrzygnąć, co jest artystyczną kreacją, a co dokumentem historycznym.

W pracy Five short videos niczym w gabinecie psychoanalityka widz staje się zahipnotyzowanym pacjentem – zaprezentowane zostają mu jednocześnie na pięciu ekranach krótkie trzyminutowe filmy, których już samo opisanie może być subiektywną, senną interpretacją, mówiącą więcej o podświadomości widza niż o realnie ukazanym przedmiocie. Połączone z widokiem monotonnej, powtarzalnej muzyki obrazy stykających się ze sobą stóp, palców i kryształów mogą sugerować zarówno abstrakcyjną zabawę, jak i budzić erotyczne skojarzenia; zielona kropla kapiąca do małżowiny usznej może kojarzyć się z surrealizmem albo Zabójstwem Gonzagi z Hamleta, będącym pierwszym w historii przypadkiem wykorzystania seansu jako zjawiska psychologicznego na scenie; zmieniający się kąt padania cienia żarówki kwestionuje ideę ruchu; maszerujące gałęzie wywołują odwołania do fantastyki, a koło przypominające słońce wstające znad swojego odbicia w wodzie zadaje pytania o to, co stałe, a co względne.