Olaf Brzeski
Blask
„To 10-sekundowy szkic, który zrobiłem podczas wpatrywania się w słońce aż do momentu wyodrębnienia się z jasności małego krążka samej gwiazdy, który zdawał się być w ciągłym ruchu. Potem ten malutki rysunek powtórzyłem w skali 20 : 1, poświęcając mu znacznie więcej czasu, każdą kreskę kopiując w stalowym pręcie”. Komentarz Olafa Brzeskiego jest w tym wypadku bardzo przydatny, bez niego bowiem nie od razu wiadomo, co przedstawia kunsztownie wykonane w stali dzieło. Wizualną zagadkę pomaga też rozwiązać tytuł pracy – jasność, moment olśnienia, coś tak niematerialnego i ulotnego, jak może być tylko światło. To praca przestrzenna zrealizowana po znacznym powiększeniu prostego rysunku, właściwie gryzmołów wykonanych przez artystę bezpośrednio po intensywnym patrzeniu prosto w słońce. Wydaje się, że Brzeski usiłował zatrzymać ten moment, zmaterializować go. Uwagę zwraca jednak kontrast między szybkim szkicem a solidnych rozmiarów trójwymiarowym metalowym obiektem zespawanym ze stalowych prętów.
Brzeski lubi używać tradycyjnych materiałów rzeźbiarskich – takich jak brąz, stal, ceramika. Narzucają one nie tylko warsztatową dyscyplinę, ale także skojarzenia ze sztuką akademicką; przypisywaną jej powagę artysta neutralizuje elementami humoru bądź ironii. Dużą wagę przywiązuje do fizyczności swoich dzieł, języka materii i rzemiosła.
Olaf Brzeski (ur. 1975) to rzeźbiarz, autor instalacji, rysunków i filmów. W latach 1994–1995 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej, następnie (1995—2000) na Wydziale Rzeźby ASP we Wrocławiu. W 2009 roku był nominowany do konkursu „Spojrzenia” – Nagrody Fundacji Deutsche Bank; w 2013 – do Paszportów Polityki. Zadebiutował w 2001 roku, wygrywając konkurs na pomnik Pomarańczowej Alternatywy – zaprojektował kamiennego krasnala stojącego na postumencie w formie czubka palca (ulica Świdnicka we Wrocławiu).
Artysta najczęściej pracuje w brązie, stali, żywicach, lateksie i ceramice. Tworzy zazwyczaj narracyjne projekty, które ukazują mocno zniekształconą rzeczywistość, zanurzoną w poetyce absurdu, surrealistycznych wizjach i sennych koszmarach. Jego obiekty bywają hermetyczne, bardzo mocno oddziałują wizualnie i nierzadko wymykają się próbom interpretacji. „Moje prace są skonstruowane na bazie skojarzeń. To jest jak z poezją – cała jej siła polega na zestawianiu ze sobą odpowiednich słów, chociaż one mogą być odległe znaczeniowo i w ogóle nie łączyć się w żadną opowieść”. Realizacje Brzeskiego hołdują estetyce brzydoty, charakteryzują się deformacją, destrukcją, zaburzeniem skali czy proporcji. Formalnie przyjmują zwykle postać rozbudowanych environments. Głównym tematem jego twórczości jest postać ludzka, ukazywana w wymiarze fizycznym, psychologicznym i emocjonalnym.